امیدسبزوار

✅توسعه همه جانبه حق مردمان سرزمین جوین

💠نگین سبز خراسان در آستانه بالندگی

✍محمدرضا محسنی

🔷دشت حاصلخیز و پر برکت جوین، همواره مانند نگین سبزی در گستره جغرافیایی غرب خراسان درخشیده و در نگاه اول با توانمندی های صنعتی و کشاورزی قابل توجهی نظیر انواع محصولات مرغوب کشاورزی و باغی و صنایع مادری مانند فولاد، جمکو، کشت و صنعت و ...  جلب توجه می کند. اما واقعیت اینجاست که جوین علاوه بر همه این پتانسیل ها و مزیت های بالای صنعتی و اقتصادی، کمبودها و نیازهای متعددی نیز دارد، که حق مسلم مردم شریف جوین است که طی برنامه ریزی هایی دقیق و آینده نگرانه، به برطرف سازی و حل مشکلات و محرومیت های این منطقه هم توجه شود.
 
🔶اما اگر جوین را فقط در دو بعد کشاورزی و صنعتی خلاصه کنیم و چنین تصور نماییم که حالا که جوین از رونق کشاورزی و صنعتی برخوردار است، پس دیگر محرومیتی ندارد، ناحقی بزرگی در ارتباط با این مردم است.  

🔷در واقع سرزمین پرافتخار جوین با نام تاریخی گویان به مرکزیت شهر نقاب که یکی از بزرگترین مراکز شهری و جمعیتی در منطقه سبزوار بزرگ و غرب خراسان است، ظرفیت های فراوان دیگری در حوزه های مفاخر فرهنگی، رویدادهای تاریخی، پتانسیل های اجتماعی و علمی دارد که باید به طور جد و همه جانبه مورد توجه قرار بگیرند.  

🔶در سال 86 زمانی که با رأی اعتماد شما مردم شریف جوین و دیگر شهرستان های حوزه انتخابیه به مجلس راه پیدا کردم در همان ابتدای عمر مجلس هشتم در سال 87 بالاخره این موفقیت حاصل شد که بعد از سالها چشم انتظاری مردم شریف جوین، این بخش بزرگ به شهرستانی مستقل ارتقاء یابد و در آن زمان مخصوصا از وزیر کشور دعوت کردیم که به منطقه بیاید و اولین فرماندار این شهرستان را مستقیما منصوب و معرفی نماید. این در حالی بود که طبق روال عادی، مرسوم نیست برای معرفی فرماندار یک شهرستان جدیدالتأسیس وزیر کشور شخصا به منطقه سفر کند، ولی این کار را انجام دادیم تا از همان ابتدا نگاه و برخوردهای سطح بالاتری نسبت به جوین وجود داشته باشد و توجه ویژه ای به آن معطوف شود.

🔷در واقع این حق مردم جوین بود که استقرار ادارات موردنیاز، دریافت بودجه های کافی برای پروژه های ضروری و به طور کل روند توسعه آن به صورت جهشی اتفاق بیافتد. 

🔶امروز پس از گذشت 15 سال از شهرستان شدن جوین، اگرچه ارتقاء غیرقابل انکاری در همه شاخص های توسعه ای این شهرستان اتفاق افتاده است، اما هنوز می توان رد پای محرومیت از بعضی حقوق و امکانات مهم و زیرساختی را در این شهرستان دید. 

🔷به نظر می رسد جوین با وجود بزرگان و مفاخری چون عطاملک جوینی، امام الحرمین، معین الدین جوینی، سعدالدین حمویه، خواجه نجم الدین کبری، و … می تواند میزبان رویدادهای مهم فرهنگی و جشنواره ای باشد که توجهات رسانه ای بیشتری را به سمت این شهرستان جلب کنند و با حضور میهمانان و مقامات کشوری حمایت های مالی و همکاری های معنوی بیشتری نسبت به پروژه های توسعه ای این شهرستان خصوصا در حوزه فرهنگی جذب شود. 

🔶جوین همچنین به خاطر قرار داشتن در یکی از چهار راه های ارتباطی مهم غرب خراسان که منطقه خراسان شمالی را به سبزوار و سپس به نواحی مرکزی و جنوبی کشور متصل می کند و نیز محل اتصال جغتای به خوشاب و نواحی مرکزی خراسان رضوی است و نیز به خاطر عبور راه آهن تهران – مشهد، موقعیتی استراتژیک دارد که می تواند امتیاز مهمی در حوزه گردشگری برای این شهرستان محسوب شود. تقویت همین پتانسیل مواصلاتی با ارتقاء جاده سبزوار – جوین - بجنورد به بزرگراه و نیز پیگیری و تسریع در اجرای پروژه راه آهن بجنورد – اسفراین – جوین و ادامه آن به سمت سبزوار و سپس اتصالش به راه آهن جنوب و شرق کشور از مسیر تربت حیدریه می تواند نقش مواصلاتی و اهمیت جغرافیایی این منطقه را دو چندان کند. 

🔷به هرحال جوین سرفراز را دیگر نباید به چشم یک بخش تازه به شهرستان ارتقاء یافته دید، بلکه شهرستانی توانمند است که در آستانه بالندگی و پیشرفتی قراردارد که حق همیشگی مردم صبور و شریف این دیار بوده است و امید که مسئولان اجرایی، نمایندگان و کلیه تصمیم گیران و تصمیم سازان این شهرستان با نگاهی موشکافانه، همه جانبه و آینده نگر، این  شهرستان مهم و بزرگ در منطقه سبزواربزرگ (غرب خراسان رضوی) را به حق و جایگاه واقعی خود برسانند.

قسمت سوم:

1- قرارداد آخال و امنیت مسیرهای ارتباطی سبزوار

1-1. ناامنی جاده ها پیش از انعقاد قرارداد آخال

مقوله امنیت از مهم ترین مولفه ها برای رونق تجارت داخلی و خارجی و تولید است. در دنیای پیشامدرن، به دلیل محدود بودن وسایل ارتباطی، نبود امنیت مانع بزرگی برای پیشبرد اهداف تجاری بود. از نخستین سال های روی کار آمدن قاجاریه، سبزوار بنا به دلایل گوناگون با شبیخون و تهدید همسایگان، به ویژه شماری از ایل تباران، مواجه شد.

در سال 1215 قمری برابر با 1800 میلادی اللهیار خان قلیچی، حاکم سبزوار، افزون بر سپاهیان حکومت مرکزی، با ترکمانان نیز رویا رو شد. ترکمانان «حوالی آن ولایت را مانند سراب بی آب» کرده بودند و قلیچ آقای قلیچی، فرمانده سپاهیان اللهیارخان، در جریان تعقیب ترکمانان کشته شد. در سال 1236 قمری برابر با 1821 میلادی محمد رحیم خان اوزبک پیرامون ولایت جوین و سبزوار را مورد تاخت و تاز قرار داد. اگرچه علی مرادخان قلیچی، حاکم جوین، آن ها را تعقیب کرد و بسیاری از غنایم را بازپس گرفت و هفتاد نیزه سر و یک صد نفر زنده از آن را به دربار شاه قاجار فرستاد، شاه سردارانی را برای تنبیه ازبکان و ترکمانان گسیل داشت و این سپاه «خون اکثری از آن جماعت را با خاک راه آمیختند» و زنان پسران و دختران آن ها را اسیر و بین سپاهیان تقسیم کردند.

شاهزاده سلطان مراد میرزا حسام السلطنه، پسر عباس میرزا و عموی ناصرالدین شاه و فاتح هرات، بعد از فرو نشاندن شورش سالار در خراسان، دست به اقدام نظامی علیه ترکمانان زد و حتی برای مدتی آن ها اطاعت از حکومت مرکزی را پذیرفتند. اما این شیوه مواجهه نه تنها مفید نبود بلکه موجب شکل گیری حملات انتقام جویانه علیه رعایای غیرمسلح شد. نیروهای نظامی حکومت مرکزی پایگاه ثابتی برای ممانعت از حمله ترکمانان نداشتند. از این رو ترکمانان در موقع مقتضی حمله را از سر می گرفتند و این رویه تا اواخر سلطنت ناصرالدین شاه ادامه داشت.

ترس از یورش ترکمانان گستره وسیعی را در بر می گرفت: چهارمنزل بین مزینان و شاهرود، به ویژه از خیرآباد شاهرود تا صدرآباد مزینان، بین مشهد و مزینان، عشق و آباد و مشهد، سرخس تا فراه و حتی شاهرود تا قم روستائیان برج های متفرقی ساخته بودند که غیر از کارکرد دیده بانی و اطلاع رسانی کار حفاظت از آن ها را نیز انجام می دادند. روستاییان اگر به دست ترکمانان اسیر می شدند، ممکن بود در بازارهای بخارا و خیوه فروخته شوند.

با وجود [برخی] تدابیر امنیتی، حکومت نمی توانست راه را به اندازه ای امن کند که تجار با خیال راحت به امر داد و ستد در مهمترین شاهراه تجاری خراسان – ری بپردازند. تا پیش از انعقاد قرارداد آخال زوار و تجار که دو گروه اصلی مسافرین بودند باید خود را با رفت و آمد نیروهای محافظ دولتی هماهنگ می کردند، در غیر این صورت هیچ تضمینی برای حفظ اموال و جان آن ها وجود نداشت. از این رو نبود امنیت مهم ترین مانع برای تجارت شهرهایی مثل سبزوار بود که در گذرگاه باستانی ابریشم واقع شده بودند.

مسئله امنیت دستاویز محکمی بود برای قانع کردن حکومت مرکزی و اجرای سیاست موازنه مثبت بین روسیه و انگلیس که در آن زمان ناتوانی حکومت مرکزی را در تصمیمگیری برای حدود قلمروش جبران میکردند.

قرارداد آخال به تاریخ 22 محرم 1299 قمری برابر با 14 دسامبر 1881 میلادی میان میرزا سعیدخان مؤتمنالملک انصاری، وزیر امور خارجه ایران، و ایوان زینوویف، وزیرمختار روسیه در تهران، منعقد شد. این قرارداد تا آنجا که به حفظ تمامیت ارضی ایران مربوط میشد برای ایران دستاورد مثبتی نداشت، اما با توجه به ناتوانی دولت ایران در پاسبانی از مرزها و ایجاد امنیت در راه خراسان موفقیت به شمار میرفت.

این قرارداد هرچند در مرحله اجرا روندی تدریجی داشت، گزارشها نشان میدهند یکی از نتایج قطعی آن تأمین امنیت راه خراسان بود. مدتی کوتاه پس از انعقاد قرارداد، در نوروز سال 1300 ق/ 1883 م، حکومت ایران ضرورتی برای نگهداری از نیروهای محافظ راه ندید. توپ و توپچی را به مشهد منتقل کرد، و 150پیاده تفنگچی را که در روستای کهک، قبل از داورزن و مزینان، مستقر بودند به 75 سواره نظام کاهش داد. 1 مسافری که در شوال همین سال از عباسآباد به سوی شرق میرفت، بعد از یک فرسخ از عباسآباد، از چند چشمه آب مختصر و قلعه و برجی که پیشتر قراولخانه راه برای دفع تاخت ترکمنها بوده است یاد میکند. 2 او تسخیر اراضی ایران توسط روسها را با توجه به وضعیت آن زمان به منفعت کشور ایران میداند، زیرا با آنکه دولت هر سال مبالغی صرف «قشون ساخلوی خراسان و تعمیر قلعهجات » آنجا میکرد، امنیت راهها تأمین نبود و «اموال و نفوس و اعراض مسلمین از سایر و زائر در معرض اتلاف و اهلاک بود و در این دو سال، به واسطه مقهور شدن تراکمه، خیلی امنیت حاصل شده است. 3» پیروزی نهضت مشروطیت و رویارویی گروههای سیاسی و اجتماعی تحولاتی همچون استبداد صغیر، مخالفت روسیه با مشروطیت، فتح تهران، خلع محمدعلی شاه از سلطنت را در پی داشت. این رویدادها و پیامدهای آن بر امنیت ناحیه سبزوار تأثیر داشت.

بعد از یک دوره طولانی، تهدید امنیتی ترکمانان از سر گرفته شد، تا آنجا که انجمن ولایتی خراسان از حاکمان پیرامون کمک خواست. افزون بر این، تکاپوهای شخصی به نام رشیدالسلطان که از شاه مخلوع فرمان میبرد بر بحران امنیتی منطقه افزود و مردم برخی نواحی سبزوار همچون کوهمیش را که با خشکسالی و کاهش تولید مواجه شده بودند در تنگنا قرار داد. 4 این رویدادها نشان داد وضعیت امنیت و به تبع آن تجارت در ناحیه سبزوار بیشتر از آنکه عاملی درونی باشد عاملی بیرونی است. ادامه دارد ...

برگرفته شده از مقاله واکاوی نقش تجاری سبزوار در دوره قاجار به قلم دکتر فاطمه احمدوند و دکتر یعقوب تابش